Speech burgemeester Dieter Wouters
In november staan we wat vaker stil.
we herdenken onze geliefden die er niet meer zijn, we staan stil bij de bevrijding van wuustwezel, deze herdenking maar evengoed staan we gewoon wat vaker stil dan in de drukste maanden van het jaar. De kinderen hebben herfstvakantie gehad, we wandelen al eens wat vaker die mooie herfstbossen in…
Onlangs bij de bevrijding heb ik ook gesproken en daar heb ik eerlijk toegegeven dat ik ergens last van heb.
Ik heb toen verteld dat ik last heb van onverschilligheid.
Dat ik toen de oorlog in Oekraïne begon aan m’n tv gekluisterd zat. De Russische bezetter die een ander land binnenviel, Europa dat economische sancties trof, iedereen eensgezind de vlag zwaaiend van Oekraïne.
Maar nu vele maanden later volg ik het niet meer. Jullie wel? Ik heb het moeten opzoeken maar deze ochtend zijn er zware bommen ontploft in het centrum van Kiev. Ik volg het niet meer… Ik heb last van onverschilligheid.
De vele vele conflicten in Afrika. De top tien landen waar burgers, mensen zoals jij en ik, het meest lijden onder militair geweld liggen allemaal in Afrika. Ik heb het moeten opzoeken want ik wist het niet, ik volg het niet…
En eigenlijk schaam ik me ervoor.
En dan komt die oorlog er tussen Hamas en Israël. Ook die gaan we binnenkort niet meer volgen want het duurt te lang, we zijn het gewend gezien, we willen het niet zien.
Nu zitten we nog in de beginfase dus is er aandacht voor het conflict. En het lijkt wel een voetbalwedstrijd waarbij iedereen gevraagd wordt om kant te kiezen.
Burgemeesters die de vlag van Israël aan hun gemeentehuis uithangen, politici die mee gaan betogen in een pro-Palestina demonstratie.
Heel vreemd allemaal…
Het lijkt wel of we de moeilijkste situaties, conflicten of zelfs dossiers op je werk of hier in de gemeente moeten opdelen in voorstanders en tegenstanders. Je moet kant kiezen.
Waar is de nuance?
Is het bv zo vreemd om te zeggen dat je in een ingewikkeld conflict als dat van Israël en Palestina geen overduidelijke kant kan kiezen? En als het dan toch moet dan kies ik de kant van de onschuldige bevolking, de ouders die hun kind proberen te beschermen, de kinderen die hopen dit te overleven. En die zijn er aan beide kanten van de grens, aan beide kanten van het conflict.
En tegelijkertijd denk ik: wat maakt het uit wat ik denk. Ik kan er niets aan doen.
Dat klopt. Aan dat conflict kunnen we niets doen. En aan die andere wereldse conflicten ook niet.
Waar we wel wat aan kunnen doen is aan hoe we hier samenleven. Om hier in Wuustwezel niet onverschillig te zijn, om hier in Wuustwezel wél aandacht te hebben voor anderen en om hier in Wuustwezel niet te polariseren in simpelweg voor of tegen.
En er zijn prachtige voorbeelden, voorbeelden dicht bij huis waar we plots wél voor uit onze zetel komen, waardoor we plots wél opveren.
Toen Corona uitbrak en we een oproep deden om vrijwilliger te worden kregen we massaal veel reacties. We vroegen mensen om zich op te geven en dan konden ze gekoppeld worden aan iemand uit Wuustwezel die hulpbehoevend was. Wel, we hadden meer vrijwilligers dan hulpbehoevenden.
Als we het kunnen zien en ervaren, dan veren we op.
Toen de Oekraïense vluchtelingen onderweg waren en we een oproep deden voor materiaal verdronken we bijna in de knuffelbeertjes, kledij, keukengerei, pampers,…
Als we het kunnen zien en ervaren, dan veren we op.
Als het schepencollege en de gemeenteraad jou straat willen herinrichten, het snelheidsregime wijzigen of er een bouwproject de rust kan bedreigen dan worden er actiecomités gevormd.
Als we het kunnen ervaren, veren we op.
En je zou denken dat het laatste voorbeeld van een lokaal actiecomité eerder vervelend is dan positief voor ons. Maar zo zie ik het echt niet. Uiteraard vloek ik wel eens keer maar ik zie vooral activisme, het omgekeerde van onverschilligheid. Ik zie mensen die elkaar plots leren kennen, een gemeenschappelijk doel hebben, elkaar nuanceren en balans vinden. Dat is absoluut geen onverschilligheid.
Als we het kunnen ervaren, veren we op.
Dus lieve mensen,
Op deze dag van de bevrijding, een feestdag kunnen we heel negatief zijn en kijken naar hoe het er in de wereld aan toegaat.
Of we kunnen proberen die wereld een beetje te veranderen door hier thuis positief te zijn. Door te zorgen dat onze samenleving niet verder polariseert in iets dat ooit ook kan uitmonden in conflict.
Door zelf een klein beetje mee te doen.
Als je inspiratie nodig hebt, check dan de Instagram of Facebook van Lokaal Bestuur Wuustwezel maar eens. Daar brengen we die mensen in beeld die met iets kleins iets groots kunnen realiseren.
Een jongvolwassen kerel, de Swa die in het weekend op podia staat om op te treden, wel die kerel geeft een half uur per week af om gemachtigd opzichter te zijn.
Of Simon, een gepensioneerde inwoner met een fietskar, die elke dag een klein stukje Wuustwezel proper zet en dat op doet met een glimlacht op zijn gezicht.
Of ingrid die ondanks haar zware ziekte er een paar keer per week op uit trekt met haar fototoestelletje om de zonsopgang te fotograferen en dat dat te delen op sociale media. Telkens versterkt door een bericht waarin ze zegt dat ze dat doet voor die mensen die niet de fysieke kracht hebben de zonsopgang te gaan aanschouwen.
Wel, als ik dat zie dan stroomt de positieve energie door m’n lijf en ik hoop ook bij jullie. En dan is er hoop.
Wel die hoop, die positieve energie geef ik u graag mee vandaag. Zet het voort.
Dank
Foto met dank aan www.wezelopdefoto.be
